Hoe vaak vang ik toch niet het volgende gesprek op: “Hoeveel vluchten moet jij nog?” “Nog 12 en dan ben ik Gold. Of nog 1 keer languit naar GRU en dan ben ik er ook.” Vaak worden dit soort gesprekken gevoerd door mannen in kaki broek, blauw overhemd en laptoptas op de rij bij de nooduitgang. Deze stoelen zijn immers vrijgehouden voor mensen met status.

Status. Hoe vaker je vliegt, hoe hoger je status. En hoe hoger je status, hoe meer de luchtvaartmaatschappij je in de watten legt. Silver en je mag een extra koffer meenemen, Gold en je mag de lounge in en Platinum 'het ultieme status niveau' en je mag altijd voorin zitten. Net niet bij de piloot op schoot, maar veel scheelt het niet.

Sommige “veelvliegers” hebben status voor elke alliantie. Vliegen ze Lufthansa, dan wordt kaart X getoond bij inchecken en vliegen ze KLM dan wordt kaart Y getrokken. Beide even mooi van kleur en beide openen ze deuren die voor mensen zonder status gesloten blijven. Maar al deze extra's komen niet zonder inspanning.

Elk jaar weer die strijd om je status te behouden. Toch nog maar een keertje op en keer naar CDG om de benodigde puntjes te sprokkelen. Excel-sheets met tellers, klachten naar de klantenservice omdat die ene vlucht nog niet bijgeschreven is en het afspeuren van forums voor de beste 'mileage run' deals. Al die stress om volgend jaar weer Platinum te zijn en niet terug te vallen naar het Gold-niveau. Gold is zó 2004. 2004, toen je nog eten kreeg in Economy en de stoelen in Business class nog achterover konden klappen. Brrr, je moet er toch niet aan denken.

Status. Hoe vaker je vliegt, hoe hoger je status. Vlieg je minder, dan sta je volgend jaar gewoon weer in de rij bij het boarden net zoals al die andere mensen zonder status. Geen toegang meer tot de 'priority lane'. Geen upgrades. Geen lounge toegang. Maar je kan intussen wel lekker een goed glas wijn voor je geliefde inschenken. Thuis. En daar kan geen status tegen op.

Michiel de Neef
Consultant/Veelvlieger