Op het Damrak in Amsterdam is de kerstmarkt nog volop aan de gang. Het is al bijna half januari, maar we vinden het blijkbaar fijn om lekker lang van deze oorspronkelijk Duitse traditie te genieten. Het is natuurlijk ook leuk. Wat het meeste opvalt is de warme gezelligheid waarmee vele buitenlandse standhouders je tegemoet treden. Glühwein en bratwurst gaan in grote aantallen over de toonbank.

Op de luchthaven Schiphol voltrekt zich in de komende vijf jaar een wonder. In elk geval voor wie gelooft in de prognoses van Schiphol-president Jos Nijhuis. Hij voorspelt een spectaculaire groei tot zo’n 520.000 vliegbewegingen in 2020. Nu zijn dat er nog ruim 420.000. En daarbij dient bedacht te worden, dat het aantal vliegbewegingen de afgelopen ruim tien jaar niet noemenswaardig is gestegen.

Van de week was het blue monday. Mijn allereerste blue monday had ik al ver voordat deze uitdrukking was uitgevonden. De kerstvakantie was voorbij en we zaten weer in onze Amstelveense schoolbanken. Gelukkig kwam de wind uit het westen. Dan kwamen de vliegtuigen bijna recht over onze school. Het was de tijd dat er op een ochtend misschien een stuk of tien vliegtuigen richting Schiphol vlogen. Het was ook de tijd dat vliegtuigen nog echt geluid maakten.

De kritiek van vice president Air France-KLM, Peter Hartman, op de overdreven en nogal eenzijdig geregelde passagiersrechten in Europa, is me uit het hart gegrepen. Het wordt tijd om eindelijk eens met een krachtig pleidooi te gaan strijden voor meer realiteitszin met uiteindelijk doel de door vrijwel niemand bestreden passagiersrechten. Nu zijn die in de praktijk ronduit absurd.

Wat is dat toch met sponsoring? Waar besteden bedrijven nou geld aan? Waar ligt hun focus?
Dat hangt natuurlijk af van de zowel de strategie als de financiële polsstok van een sponsorende onderneming. De oriëntatie van een bedrijf speelt daarbij een belangrijke rol. Ligt de focus internationaal, meer nationaal of wellicht zelfs regionaal, dan wel lokaal?