Ik kom ze elke week tegen. Medereizigers die vaker oud en nieuw vieren, dan dat ze vliegen. Mensen die na jarenlang gezellig kamperen in Noord-Frankrijk ook eens mooi weer tijdens hun vakantie willen hebben. Mensen voor wie de vliegreis pure stress is. En een relatietest. Je herkent ze van verre. Twee fonkelnieuwe rolkoffertjes, zelfde merk en kleur. En vaak hebben ze ook dezelfde jas aan. En moet ik meestal op de eerste monitor kijken waar mijn vlucht vertrekt, hun vlucht staat op monitor vijf, met vertrek over een uurtje of zes.
Bij de veiligheidscontrole zie je het echte verschil tussen de veelvliegers en de luchthavenamateurs. De veelvliegers hebben hun boardingpas bij de hand, leggen routinematig de halve inhoud van hun koffer in plastic bakjes, doen hun riem af, jas uit, colbertje uit en doen ook alvast hun schoenen uit als ze weten dat die het alarm laten afgaan (dat hangt immers van de schoen af).
En hoe ondoorgrondelijk ook, de vloeistofregel snappen ze en de inhoud van hun zakje voldoet aan alle eisen. Ze lopen met open handen door het poortje, knikken vriendelijk naar de controleurs, pakken hun koffer in en kleden zich weer aan. Al met al duurt de controle van een veelvlieger nog geen minuut.
De luchthaven-amateur daarentegen...meestal beginnen ze in de verkeerde rij. Staan ze met een economy class ticket in de business class rij, of, nog mooier, met hun oog te knipperen in de Privium scanner. Nadat ze naar de goede rij zijn verwezen en de band in zicht komt, begint de stress toe te nemen. Vaak gaat de man voorop, maar heeft de vrouw alle spullen bij zich. Het presenteren van de boarding pass is een uitdaging op zich. De vrouw draagt deze in een buidel onder de 16 lagen kleren die speciaal ontworpen zijn om de bloedsomloop tijdens de lange vlucht naar Spanje te bevorderen. In diezelfde buidel zit ook het geld, de paspoorten, credit cards en iets van metaal.
Nadat de boarding passen weer opgeborgen zijn, loopt de man door de poort. Uiteraard gaat deze af, want hij heeft zijn riem nog om, draagt nog wandelschoenen met stalen neuzen en heeft zijn jas nog aan. De controleur probeert hem duidelijk te maken dat hij echt wat spullen moet uittrekken, maar zijn verweer is 'dat hij toch geen terrorist is'? Na vijf pogingen lukt het de man dan toch om op de correcte manier door het poortje te gaan zonder dat deze af gaat. De vrouw heeft ondertussen de koffers op de band gelegd en loopt (met schoenen, riem, buidel en jas) door het poortje. De man, inmiddels 'kenner' op dit gebied, snauwt haar toe wat ze fout doet. Als de vrouw eindelijk alarmvrij door het poortje komt, staat daar al iemand met hun koffers te wachten. Deze moeten namelijk even open omdat er wat zaken inzitten die niet mee mogen aan boord. Meestal twee flesjes Spa Blauw en een tube bodylotion (tegen het uitdrogen tijdens de lange vlucht). Vaak drinken ze nog even snel de flesjes Spa leeg, voordat ze deze 'onder protest' weggooien. De totale controle duurt ruim vijf minuten.
Schiphol zou eens in Kopenhagen moeten gaan kijken. Daar wordt tijdens het wachten een hilarisch instructiefilmpje getoond. Maar de controles gaan aanzienlijk sneller omdat de amateurs weten wat ze moeten doen.
Michiel de Neef
Consultant/Veel vlieger
