Het is al weer vier jaar geleden op weg van San Francisco naar Amsterdam dat ik hem herkende, op een stoel op de eerste rij. Inmiddels een oude man, naast zijn charmante vrouw. Ik gaf hem een hand en vroeg hem of hij er prijs op stelde de landing vanuit de cockpit mee te maken. Dat deed hij.

Hij kwam de cockpit in nadat we boven de Noordzee net de daling naar Schiphol hadden ingezet, en installeerde zich op de derde stoel achter tussen de copiloot en mij in. Er was nog wat tijd voor een klein gesprek waarin hij onder meer vertelde dat hij naar Hawaii verhuisd was, omdat de geur hem daar zo deed herinneren aan Indie waar hij was opgegroeid.

Het was indrukwekkend te zien hoe zijn, intussen ruim tachtigjarige, geest nog zo levendig en enthousiast was na, of misschien wel juist door, alles wat hij had meegemaakt.

Intussen waren we door de 10.000 voet heen gedaald, hadden snelheid terug genomen, en verder dalende op deze heldere dag kwam de Nederlandse kust in zicht, die we niet al te ver ten noorden van Scheveningen zouden gaan kruisen. Op dat moment keek ik even achterom en zag zijn doordringende, serieuze ogen buiten de kust aftasten, en realiseerde me met een schok getuige te zijn van een intiem historisch moment. Dit paar ogen had hier de kust ruim zestig jaar eerder met die haviksblik bespeurd, alvorens deze over te steken. Nu gebeurde het nogmaals, en ik mocht er bij zijn, als stille getuige, zij het in fors andere omstandigheden.

Het werd, mijn eer te na, gelukkig een mooie landing, en toen we even later aan de gate stonden bedankte hij mij nota bene, met de toevoeging dat het lang geleden was dat hij Nederland zo mooi was binnen gekomen. Overdonderd zoekend naar toepasselijke woorden voor deze charismatische man kwam ik niet veel verder dan hem te vertellen dat het mij een eer was.

Ik zal deze ontmoeting met hem nooit vergeten, maar iemand anders was mij daarin al veel eerder voorgegaan, getuige de vier man marechaussee die Erik Hazelhoff Roelfzema, soldaat van Oranje, in de gate in vol ornaat stonden op te wachten.

Paul Melkert
Verkeersvlieger