Ik stap dus tijdelijk in een  Mercedes S-klasse die beschikbaar is. Morgen is het weer Fiatje 500-tijd want dan begint het weekend, maar voor nu komt het goed uit, want ik moet vanavond mijn vrouw met drie van haar collega’s even naar Amsterdam brengen. 

Ze zijn helemaal duizelig van al die rare fratsen die je tegenwoordig moet ondernemen om überhaupt een keer met de trein van Hoofddorp naar Amsterdam te reizen. Kaartjes aanschaffen, opladen tot minimaal 20 euro en dan de ritprijs toevoegen en nog wel wat meer belemmerende redenen om met dat gele ding de rails te zoeken.

Wat maken we het toch lekker complex om eendagsgebruikers de kans te geven het OV te laten pakken. Wel fijn voor onze branche trouwens. Ik breng de dames naar het Damrak en rij weer fijn naar huis, in afwachting van hun verzoek om de ophaalrit aan te vangen.

Ik ben nogal van de reflectie, dus ik besef wel dat dit ritje een beetje mijl op zeven is. Maar autorijden is leuk en met een beetje goede muziek op een heerlijk tijdverdrijf om je gedachten te kunnen verzetten. Eenmaal thuis, een bordje nasi, even relaxen en dan rinkelt de telefoon. Ik begin mijn ‘taxiretourritje’naar Amsterdam.

Tijd is tijd dus meteen de sporen erin. Bij de Munt denk ik op deze drukke vrijdagavond dat het misschien slim is om even halt te houden, want de dames moeten zich nog wel lopend van het restaurant naar het Damrak verplaatsen waar de afgesproken opstapplaats is maar geen parkeerruimte.

Ik besluit even te wachten op een laad- en losplaats op het Rokin en uiteraard heb ik al snel aandacht van politieagenten. Ze rijden rustig voorbij, maar een agent neemt de moeite om te vragen wat het probleem is. Op mijn antwoord dat ik even mijn vrouw met collega’s moet oppikken zegt de diender vriendelijk. ‘Okee meneer, maak het niet te gek op deze stek want het is laden en lossen, maar blijf toch maar even want de meisjes moeten fijn en veilig thuiskomen’. Leuke reactie, dat is wat Amsterdam zo groot maakt.

Een paar minuten later stopt er een taxi achter me en de ‘chauffeur’, of hoe je hem ook zou noemen, stapt uit en ‘ramt’ op mijn zijruit. ‘He joh, wat doe jij hier? Ritjes afjatten? Ik heb je kenteken al doorgegeven aan mijn collega’s. Dit is zeker een huurauto?’. Ik zeg: ‘Pardon, wat wilt u van me, maar het klopt wel’. Ik laat lachend de sleutel met het Hertzlabeltje zien en toen was de verwarring bij de arme man compleet. ‘Zie je wel! En kom maar op met de brief van de burgemeester dat je dit mag doen. Dat jatten van onze ritjes zijn we goed zat aan het worden’.

Ik ken de burgemeester van Amsterdam wel maar natuurlijk ook weer niet in dit verband. Tijdens de confrontatie gaat gelukkig de telefoon, ik geef hem een knipoog en rij stapvoets richting Damrak waar de dames enthousiast zwaaiend hun eigen gratis ‘Uberchauffeur’ tegemoetkomen.

De achtervolgende taxichauffeur blijft ‘rokend’ achter maar we worden niet meer lastiggevallen door hem of een van zijn kompanen. Moraal van het verhaal: moet er niet iets geregeld worden? En wees voorzichtig in Amsterdam als je je familie of vrienden wilt afzetten. Kies je toch de officiële taxiweg dan laat je je toch gewoon lekker afzetten’. 

Henk van den Helder
Algemeen Directeur / General Manager Hertz Rent A Car Benelux
[email protected]