Op donderdag 18 juli vloog ik met DELTA Connection (DL 3541 van 08.05 uur) van Minneapolis naar New York JFK. Niets is wat het lijkt: De vlucht werd uitgevoerd door Pinnacle Airways (ik had er nog nooit van gehoord) in het kleurenschema van DELTA Connection. Er werd gevlogen met een CRJ 900 9 E. het vliegtuig zat tot en met de laatste stoel vol. Ik had het geluk een nooduitgangsstoel te krijgen (13C). Wij vertrokken van de C terminal waar je met een treintje naar toe wordt gereden. Bij gate C10 heb je een mooi uitzicht over een vloot van 10 C130 Herculessen van de National Air Guard.

Na twee weken was het weer tijd om naar huis te gaan, wederom met US Airways. De ochtend voor vertrek ontving ik een e-mail van US Airways dat mijn vlucht naar Philadelphia zodanig vertraagd was, dat mijn connectie naar Amsterdam niet gehaald kon worden. Even later ontving ik wederom een e-mail van US, dat de vertraging verholpen was, en dat alles volgens schema zou vertrekken, ik blij. De vlucht naar Philadelphia, US 3763, zou om 15.15u vertrekken. Eenmaal aangekomen op de luchthaven bleek de vlucht daadwerkelijk wel zodoende vertraagd te zijn, dat ik mijn connectie niet zou halen.

Na vele toch wel negatieve reviews gelezen te hebben op internet, toch besloten om een ticket te boeken bij US Airways, voor mijn vakantie naar Toronto vanaf Amsterdam. Met een overstap in Philadelphia zou de reis 17 uur duren. De US Airways Boeing 757-200 stond ruim op tijd klaar bij gate E4. Nadat alle passagiers één op één ondervraagd waren door beveiligingspersoneel, wat tegenwoordig gebruikelijk is op alle vluchten naar de Verenigde Staten, begon het boarden precies op tijd. Om 10.30u pushback bij de gate, waarna we om 10.50u, precies op tijd, opstegen vanaf de polderbaan.

Na een domestic vlucht van Orlando naar Washington Dulles per gloednieuwe Boeing 737-900 ging de route nu naar huis via Brussel. Bij het boarden werd bij de gate meerdere keren onduidelijk omgeroepen wat men nou precies wilde. Bleek later te gaan om het tonen van het paspoort voor het instappen. De vlucht werd uitgevoerd met een 777-200 van United en deze zou helemaal
vol zitten.

Op weg van Amsterdam naar San Francisco, stapte ik over in Los Angeles. In het trotse bezit van een KLM-huisje met jenever, bedacht ik me, dat het geen goed idee zou zijn om dat huisje in mijn handbagage te laten. Dat zou door de veiligheidsmensen zeker in beslag genomen worden. Door de vertraging had ik slechts een kleine anderhalf uur voor mijn aansluiting. Ik besloot het huisje nog snel in mijn ruimbagage te stoppen, voordat ik deze koffer na de immigration en de douane afgaf bij het personeel van Delta Airlines dat de vlucht naar San Francisco verzorgde.

Na al vaker met de combinatie KLM/Delta naar de States te hebben gevlogen was het deze keer een retourvlucht Amsterdam-Seattle voor mijn jaarlijkse vakantie. Deze keer volledig uitgevoerd door Delta met de Airbus A330-300.

Seattle is ideaal als je West-Canada bezoekt, want het scheelt nogal wat met een retourtje Vancouver met KLM. Ik heb ook de Boeing-tour gedaan in Everett en dat was echt heel leuk.

Terug naar huis met Delta Air Lines. In samenwerking met KLM wordt deze route tweemaal daags gevlogen. Heen hadden we gekozen voor de ‘vroege’ vlucht uitgevoerd met een Airbus A330-300, terug kozen we voor de latere vlucht uit Boston, uitgevoerd met een Boeing 767-300ER. Die heeft een gunstigere aankomsttijd voor de ‘afhalers’.

We waren ruim op tijd op JFK om aan de terugreis te beginnen. We moesten de bagage afgeven en kregen te horen dat we de koffers (na de bagagelabels te hebben gekregen) zelf naar band 5 dienden te sjouwen! Zeg, dit is toch JFK? Een internationaal vliegveld? En toen de koffers bij band 5 stonden, moest één mannetje er voor zorgen dat de koffer ook de band op zou gaan. Ik wilde blijven staan, totdat ik mijn koffer weg zag gaan, maar men vond dat ik vertrouwen in medewerkers moest hebben, dus húp: doorlopen!

Op maandag 30 juli 2012 togen we op Orlando International Airport naar de balie van Delta en daar mochten we de self service incheck gaan doen. Op zich heel gemakkelijk, maar hoe zat het nou met de koffers? Mochten we er nu eentje gratis meenemen of niet? Want volgens het scherm kostte koffer 1 $ 25 en als we dat dan ook nog moeten betalen? We vroegen het na en de dame van Delta drukte eerst op de knoppen, zodat we onze boardingpassen al hadden en toen werden de koffers gelabeld. We hoefden niets extra te betalen. De Lidl weegschaal heeft het goed gedaan!

Op 17 juli begon onze vakantie naar de USA. Gelukkig waren we op tijd op Schiphol, alwaar ons vriendelijke KLM-personeel ons erop wees dat er 1 koffer met 24,2 kilo toch echt te zwaar was! Dat we een andere koffer hadden die slechts 18,6 kilo was, mocht de pret niet drukken. We moesten ompakken! Dus verhuisden de zak drop en de Lidl kofferweegschaal van de ene naar de andere koffer en toen was het goed! We kregen nieuwe boardingpassen voor het traject Detroit-Tampa en konden toen Schiphol rondslenteren om te wachten op vertrek.